Wat er ook gebeurt, blijf staan.

Photo by Michael Krahn on Unsplash

Ik sprak in juni uit: “ik neem dit jaar mijn zomer. Ik duik voluit de zomer in en tank alles wat ik kan.” Alsof het zo moest zijn, kreeg ik van mijn wijze gids Anne de uitspraak: “Sandra, neem uw rust. Gij moet nu rusten. Want we gaan u nodig hebben.” Ik kan je zeggen: dit ging bij mij door merg en been.

Sinds ik kind ben, voel ik dat ik gemaakt ben om er te staan wanneer the tough gets going. Er ontluikt een nieuw level in mij bij crisissen, bij grote momentums - hoe verdrietig of verschrikkelijk ze ook zijn. Heel mijn jeugd vroeg ik me af: wanneer komt de Derde Wereldoorlog? Ik deed er niets voor, ik las er niet over. En toch heb ik altijd gevoeld: ik ga nog eentje meemaken.

Ik dacht altijd dat het een klassieke oorlogsvorm ging zijn. Ik denk nu dat ik hier ben om de huidige -ongeziene- transformatie mee te navigeren, op mijn manier. Als een vuurtoren in een woelige zee.

De maatschappij zoals we hem nu kennen, gaat instorten. Is aan het instorten. Het voelt moeilijk om zoiets te zeggen want het laatste wat je nu nodig hebt, is paniek energie. Maar je weet al dat het bezig is. De afgelopen twee jaren zijn er al veel slachtoffers gevallen. Vandaag voel ik, proef ik bijna de spanning stijgen. Ik krijg sinds een week elke dag verhalen over ondernemers die hun zaak moeten sluiten, huilend en wanhopig. Iedereen houdt zijn adem in.

In de auto daarnet werd ik overvallen door verdriet. De tranen vloeiden over mijn kaken. Ik voel verdriet voor alle wanhoop, voor alle overlevingsenergie die aan staat, voor de bijna ontmenselijking die aan het gebeuren is. Ondernemingen maar ook mensen gaan kapot aan deze crisis terwijl ze oprecht alles gegeven hebben wat in hun zit. Het is tragisch om te beseffen dat de hardst werkende mensen zelfs hun voeding niet meer gaan kunnen betalen. Het is zo vermoeiend om na twee taaie jaren, een nog hardere klop te krijgen.

Ik hou mijn hart vast en probeer mijn adem niet in te houden. Ik probeer echt bewust te ademen door de situatie waar we in zitten. Ik herinnerde mij er daarnet aan dat ik bij mij moet blijven. Blijf bij jezelf, daar is het altijd veilig.

Ik sta volledig voor zelfvertrouwen en soevereiniteit. Ik sta voor een Nieuwe Wereld en de transformatie die daarvoor nodig is. Maar dat menselijk leed, dat komt keihard binnen.

Weet je wat ik nog voelde opborrelen in de auto, terwijl ik mijn tranen wegknipperde? “Ik blijf staan. Ik ga nergens heen. Want this is it. Dit is het moment dat ik er moet staan.” En als ik er sta, dan ga jij misschien ook blijven staan. Rug recht. Kin omhoog. Face the storm. Elke mens die blijft staan, zorgt er op zijn beurt voor dat iemand anders blijft staan, ik beloof het u met heel mijn hart.

Deze crisis gaat al je schaduwkanten bloot leggen en je uitnodigen om aan een snert tempo je fundamenten te evalueren. Vind jouw wortels, waai van links naar rechts. Maar blijf staan.

Nu, meer dan ooit misschien, is het essentieel om jezelf grondig te begrijpen en te bepalen wat cruciaal is voor jou. Wanneer alles wegvalt rondom jou, blijf jij over. Daar ga je het mee moeten doen. Adem, blijf bij jezelf en ga aan de slag met jezelf. Want we gaan je nodig hebben.

Blijf staan. Ik sta naast u.