And so, the end is near

De dopamine fasting challenge loopt ten einde. Het voelt aan als die laatste dag vakantie voor je om 18u de bus naar het vliegveld moet nemen. Je voelt de weemoed hangen en je hebt echt geen zin om terug te gaan.

“Maar Sandra, dan ga je toch niet terug?” Klopt. En toch voelt het alsof ik nu terug de echte wereld inga. Het zegt veel over hoe de challenge aanvoelt, als iets tijdelijks. Alsof ik een moment vrij neem van de wereld en haar zotte toeren.

Ik heb nog geen handleiding voor de toekomst en ik voel dat ik nog elke dag bijleer. Daarom ga ik dit nog even doortrekken, het is een familie- en feestperiode en dit past perfect in het thema.

Ijzeren discipline moment

Gisteren heb ik minstens, I kid you not, twintig keer gedacht aan één zaligmakend ding: een vers pateeke met crème au beurre. Het heeft de godganse dag door mijn hoofd gebeukt. Toen mijn zus belde of ze zo’n pateeke moest meebrengen -terwijl ze niet wist dat het in mijn hoofd leefde- heb ik geweigerd. Het heeft alles in mij gevergd om nee te zeggen. Ik voelde de drang zo fel dat ik er alert van werd. Ik ben er nog niet uit wat het was, er zijn enkele opties:

• Was er een gevoel gisteren dat ik niet wou voelen?

• Voelde ik de nood om mezelf te belonen?

• Zocht ik een sugar rush om dopamine shot als gevolg te krijgen?

Abracadabra

Vaak eet je zinloze dingen omdat je een golf van oncomfortabel gevoel voelt opkomen, en je die zo effectief en efficiënt mogelijk wil onderdrukken. Alsof het toverstokjes zijn voor je hart.

Met welke oncomfortabele gevoelens liep ik gisteren dan rond? Ongeveer alle. Ik lanceerde, zonder aanloop of uitgekiend plan, De Cyclus Essentials. Voor het eerst in een jaar lanceerde ik terug iets, op een moment dat allesbehalve ideaal is. Tijdens de feestdagen zijn mensen bezig met moe zijn, proberen ze familie diners in mekaar te boksen en moeten ze kinderen opvangen. Potentieel hebben mensen geen ruimte om financiële beslissingen te nemen en te investeren in gezondheid.

Welke gevoelens koppelde ik hieraan:

• Angst dat ik geen enkele omzet ga draaien

• Angst om te falen tegenover mijn gezin

• Kwetsbaarheid: mijn ego als onderneemster en gepassioneerde vrouw on the line.

Je eigen licht dimmen gaat super gemakkelijk

Vanuit angst, komen er nooit goede beslissingen.
Vanuit tekort, vloeit er niets.
Alles zit vast in een kleverige brij. Alsof je vleugels in stroop zijn gedrenkt. Ter plaatse hulpeloos zoemen is wat nog rest.

De gevolgen bleven niet uit:

• Ik ben gisteren vrij snel in angstmodus geschoten met als gevolg dat ik heel onrustig en nerveus rondliep. Aangenaam was het niet voor het gezin.

• Qua energie zat ik in een “trekken en sleuren” energie in plaats van een flow energie. Vanuit tekorten ga ik in mijn hoofd zitten: welke acties moet ik nog nemen, hoeveel keer moet ik live gaan, wat kan ik nog bedenken. Terwijl ik weet dat wat ik nu aan de wereld breng, zoveel meerwaarde heeft. Mensen resoneren of knappen af op energie, dus daar moet ik echt voelen hoe ik in mijn zaak sta.

• Ik was extra hard voor mezelf. Het was prachtig weer. Mijn hele lijf wou naar buiten. Het enige moment dat ik “nam” was de bestelling van Colruyt afhalen en tanken, als ondersteuning in de planning van Vince. Me-time? Zero. Ontspanning? Zero. Balend zag ik de zon ondergaan.

Dat pateeke met crème au beurre had wellicht mijn oncomfortabele gevoelens voor heel even weggetoverd. Dankzij de fasting de afgelopen dagen, koos ik er voor om bewust de emoties te laten gebeuren en het niet weg te eten. Een taai moment, zeg maar momenten, maar het is in de pijnlijke momenten dat je ergens kan door breken.

Who’s a good girl

Kwam de drang toch eerder door het feit dat ik een externe beloning koppelde aan mijn gedrag? Beloonde ik mezelf omdat ik toch zo hard werkte? Ervaring leert me dat “beloning” eigenlijk meer een overcompensatie is van een tekort aan je ruimte innemen. Wanneer je geeft en streeft en jezelf geen ruimte geeft, zoek je een soort quick fix beloning die je toch een gevoel van voldoening geeft. Ik voel dat dit “beloningsmechanisme” duidelijk gekoppeld is aan het andere mechanisme: not wanting to feel the feelings. Ga terug naar start.

Neurotransmitter, stirred not shaken

Of zocht ik eerder mijn quick fix dopamine shot? Suiker geeft een dopamine piek. Dopamine zorgt voor een gevoel van voldoening, van waarde. Zocht ik in mijn onzekerheid tijdens mijn werkdag, naar een tegenhanger die mij rust zou brengen? Het lijkt me heel waarschijnlijk. Maar ook hier voel ik dat dit verbonden is met gevoelens die niet willen gevoeld worden. Onzekerheid is een heel vervelend gevoel en meteen een tegenhanger zoeken, past helemaal in het toverstokjes kraam. Again, back to square one.

Moet er nog boterroom zijn?

Alle wegen leiden naar Rome met vervelende emoties die je wil wegmoffelen. Er valt heel veel te vertellen over drang naar bepaalde voeding maar de essentie blijft: slik de golf van emotie en aanvaard dat je soms een kop zout water meekrijgt. Het voelt alsof je verdrinkt maar je spoelt gewoon terug aan in het zand. Trust yourself.

Challenge accepted

Ik ben deze post gestart, kolvend om 8u ’s ochtends. Daarna ben ik in een dag vol warmte gerold met vriendinnen waarbij we gebruncht en getaterd hebben tot we erbij neervielen. En nog kon er een midweek aan gebreid worden, het laatste was immers nog lang niet gezegd. Ik maak de post nu af, om 21u45. Het voelt gek aan, want het was op die korte tijd een ochtendritueel geworden. Maar de ontspanning en connectie vandaag was prioritair om mezelf uit de anxiety funk te halen. 

Morgen zet ik de dopamine fasting gewoon lekker verder en focus ik mij op mijn job. Want ik weet dat er zoveel vrouwen zijn die hun cyclus willen stabiliseren, die het beu zijn om elke maand weer af te zien, die willen voelen hoe het is om te leven met een cyclus die hun dient en die terug in hun lijf willen zitten. Dus het is aan mij om de wereld mijn hulp niet te ontzeggen door weg te kruipen. De wereld heeft nood aan vrouwen die in hun kracht staan en laten zien hoe het ook kan. Ik ben trots dat ik mijn deel hierin bijdraag.

Slaapwel, straks heb ik immers nog een kolfdate met de zetel.

Sandra