Dopamine fasting - dag 3

Ik post nog altijd in stories, op mijn feed en in mijn blog. En omdat die prikkels zo laag worden gehouden, heb ik heel helder kunnen voelen wat er met mij gebeurde wanneer ik ze wel opzocht. Het is bijna pijnlijk, zo scherp voel ik ze aan.

Een leven lang ontleren

Toen ik gisteren even een koffie ging drinken met Vince - die mens heeft zijn welverdiend verlof- heb ik mijn website statistieken bekeken met hem. Ik heb mijn blog namelijk van onder het stof gehaald. Te lang voelde ik weerstand omdat ik “moest” educaten over mijn expertise in onder andere hormonen en vertering. Te lang voelde ik dat ik commercieel moest schrijven, dat ik goed moest nadenken wat de essentie van mijn blogpost zou zijn. Zoveel overdenken, het zorgde ervoor dat ik sinds mijn miskraampost in 2020, niets meer had geschreven. Met de dopamine fasting challenge voelde ik vanalles opborrelen en heb ik besloten: foert, ik schrijf over wat in me opkomt en ga niet foeteren over vorm of “sales pitch”. Het voelt bevrijdend aan. Gek hoe je jezelf restricties oplegt, op je eigen kanaal - gewoon omdat je bepaalde dingen geleerd hebt. Het zijn misschien wel waardevolle dingen maar ik begrijp hoe langer hoe meer, dat ik gewoon mijn goesting moet doen en vertrouwen op mijn inschatting. Ik heb er ooit een talk over gegeven bij de Creatieve Generalisten: hoe ik als startende onderneemster in bijberoep mezelf een jaar lang gegijzeld heb omdat ik geen Business Model Canvas kon invullen - iets waar iedereen in startersland mee heulde. Tot ik het de vuilbak inkieperde en mijn ding ging doen. Succes volgde en ik kon overstappen naar hoofdberoep.

En nu blijkt dat ik vier jaren later hetzelfde doe met ontelbare nieuwe programma’s die in mijn hoofd zitten, deze keer voor meer gevorderde ondernemers.

Als er één ding is dat ik de afgelopen 40 jaar doe, is het wel ontleren. Telkens weer sluipen er overtuigingen in en telkens weer vind ik geluk in ze terug los te laten. Het voelt vermoeiend maar in dat proces vind ik echt gewoon bevrijding.

Je licht dimt pijlsnel

Terug naar de koffiebar. Ik deed mijn statistieken open van m’n blog want het was een werkdag en het was gerechtvaardigd om toch even te gaan loeren. Elke statistiek die ik zag - die zoveel keer hoger was dan ervoor aangezien mijn website al een jaar stil ligt- zorgde voor teleurstelling en angst. “Moet er niet meer reactie zijn”, “vinden mensen dit interessant”, “ben ik teveel mezelf”, “moet ik nog andere blogposts maken rond andere hormonen”. Letterlijk, op nog geen drie minuten tijd werd ik een onzekere vrouw die de hele dag nog heeft gedacht aan “ik moet mijn volgers meerwaarde geven”. Incroyable.

Kan je dat geloven? Ik doe één keer mijn statistieken open met ocharme twee posts op een blog waar dikker stof op ligt dan op mijn tv meubel en ik voel angst en onrust.

Het hek was niet echt van de dam die dag, ik heb genoten van de rust en stilte en ik was sterk in creatiemodus maar ik heb er mij op betrapt dat toch gaan kijken ben naar de IG stats van de twee blogposts, maar dan op IG. Zo vermoeiend.

Terwijl ik diep vanbinnen voel dat ik mezelf gewoon moet laten zien. Dat ik mag vertrouwen op mijn kennis als onderneemster en mijn talenten. Ik neem deze ervaring mee in mijn toekomst als onderneemster, want het is te gek om los te lopen: mijn zelfvertrouwen dat bepaald wordt door likes of aantal reads? Ik ben verrast door de kwetsbaarheid gelinkt aan een digitale, ontastbare wereld. Ik voel nu ook weer trots en blijdschap, want dit is zo’n belangrijk inzicht.

All the feels

En toch was gisteren een fantastische dag. Ik voel echt zoveel:

• Trots, dat ik zo bewust in het leven sta en keihard geniet van deze challenge

• Creativiteit. Het ontbreken van externe stimuli, zorgt voor white space. In die white space, startte mijn creatieve motor terug op. En da’s echt geleden van 2020. Yup, 2020.

• Opgeruimdheid. Er weegt letterlijk niets op mij dat niet van mij is. Geen nieuws, over de maatschappij of over andermans leven. Alles wat ik heb en voel, is van mij. Heerlijk is het. Ik ben nog nooit zo disconnected geweest van wat er gebeurt buiten mezelf, ik kan niet geloven dat ik echt niet weet wat er gebeurt in de wereld. Mijn Human Design leert me dat ik een open head center heb, ik ben constant op zoek naar informatie om invulling te geven. Het drijft me al heel mijn leven. En ik merk nu dat er een verschil is tussen bijleren, of mijn head center vol nutteloze brol te steken.

Full circle moment

Onlangs postte ik “zijn wij in onze biologie als mens, gemaakt om alles te weten wat er in de godganse wereld gebeurt”? Ik geef je nu een volle, gerijpte en overtuigde “neen”. 

Wat heeft het van nut dat ik weet of er ziekenhuizen overbelast zijn, dat er elke dag prijsverhogingen zijn, dat er nieuwe maatregelen zijn of dat er schandalige zaken gebeuren buiten mijn eigen huis? Het heeft letterlijk geen enkele nut in je leven. Ofwel moet je het ondergaan ofwel is het niet relevant. En mocht er iets relevant zijn dat impact heeft op mijn leven, zal je het wel merken.

Ik leef dankzij het gebrek aan nieuws en updates in een blissful state en kijk uit naar de feestvieringen met mijn familie en naar het lekkere eten. Ik mis leuke interacties en updates online maar het weegt echt niet op tegen de luchtigheid van mijn leven nu. Wereldvreemd zijn is echt zalig, ik had het nooit verwacht.

Angst is niet de standaard

Angst is niet van nature aanwezig in jou. Geluk en rust zijn dat wel.

Reflecteer zelf eens in deze Yule tijd en op de kortste dag van het jaar:

• Wanneer heeft het nieuws of social media je de afgelopen twee jaren gelukkig gemaakt?

• Wanneer heeft het je rust gebracht?

• En wanneer heeft het je angst of onrust gebracht?

Je kan jezelf echt de oefening laten doen door een pen en papier te nemen en na te denken. Stel ze niet als retorische vragen aan jezelf maar pak een pen en probeer echt een antwoord te noteren. Ik ben benieuwd wat het je brengt.

Slik, is’t al zover?

Woensdag is de laatste dag van de challenge en ik voel de nood om echt met mezelf afspraken te maken:

• Wat neem ik mee in mijn toekomst en hoe kan ik aan stimuluscontrole doen?

• Hoe kan ik stoppen met mijn white space te vullen met brol?

• Hoe kan ik dat gevoel in een mentaal parfumflesje bottelen, zodat ik mezelf kan herinneren aan hoe het is om gewoon mezelf te zijn, zonder statistieken en zonder externe prikkels?

Ik lanceer vandaag mijn nieuwe programma De Cyclus Essentials. Het lag klaar voor ik ziek werd, ik ging er gisteren nog eens door en het voelde helemaal juist. Ik weet nu honderd procent zeker dat ik lanceer omdat ik er volledig achtersta, en omdat ik jou wil helpen. Het is echt van mij, voor jou.

Ik ben benieuwd hoe ik de lancering zal combineren met de potentiële valkuilen van socials. Ik kijk nu al uit naar mijn schrijfsels van morgen, want ze bestendigen wat er in mij zit en zorgen voor een diepere landing van mijn eigen ervaringen.

Tot morgen en geniet van deze kortste dag van het jaar. Hierna komt het licht terug in ons leven, magisch toch.

Sandra