De kerstman legt inzichten onder de boom
Ik heb een zalig weekend gehad, vol leuke momenten. Ik blonk gisteren ook van trots want ik had meer in het huishouden gedaan dan ik voor mogelijk achtte. De standaard zaken zoals lakens verversen en opruimen gebeurden maar ik zag mezelf kasten uitmesten, schappen herorganiseren en aangekoekt ijs in de koelkast wegvegen. Dat niveau dus. Met een baby en kolfsessies.
Ter voorbereiding van de Yule tijd wordt aangeraden om traditioneel je huis op te ruimen. Ik vermoed dat daar de incentive is begonnen. Ik wou rust in mijn hoofd en in het huis voor we de feestdagen in doken.
Vince heeft dit weekend fijntjes twee bemerkingen gemaakt met de impact van een atoombom, classic Scorpio dus.
De pijnlijke
“Da’s kei leuk, ik heb mijn vriendin terug” - hoor daar het bijeen krimpen van mijn hart. Ik ben niet smartphone verslaafd (or am I), het is niet dat ik niet aanwezig ben in het gezin. Daar waren we het voorzichtig over eens. Dus ik vroeg door, nog altijd geshockeerd. Ik heb meer energie en vooral: mijn energie is opgeruimder. Ik loop lichter rond, zelfs met een stevig slaaptekort dankzij die eerste tandjes van Olivia. En hij heeft gelijk. Ik was een absoluut wrak ’s ochtends maar de dag is zo fijn verlopen. Er ontbrak een zwaarte dat over mij hing of zo, heel gek. Hij gaf ook toe dat ik in de auto altijd op mijn smartphone bezig was en dat hij dat super leuk vond dat ik zonder schermen bij hem zat. Hij wist niet goed hoe het aan te kaarten, wellicht omdat hij teveel frustratie in het moment voelde.
Entremet van jouw mentor
En dat snap ik: hoe zeg je tegen iemand dat het fijn zou zijn dat die zonder smartphone bij jou zit, zonder zelf een sneer te krijgen van je eigen smartphone gebruik? Ik kan bevestigen: die sneer was er gekomen. Snel en effectief.
De casus verdient haar intermezzo. Zo’n potentieel vervelend gesprek, kaart je aan op een manier dat je alle communicatie bij jou houdt: je geeft aan wat je fijn vindt (of niet fijn vindt) zonder over het gedrag van de andere te spreken. Er is een gouden regel in feedback: van zodra je over het gedrag van de andere begint, zal je weerstand in alle vormen krijgen.
In plaats van “zou je je smartphone kunnen wegleggen tijdens de autoritten” of de meer geagiteerde “zit je nu weer op je smartphone” of de variant “dit is echt niet fijn hoor, zo rijden”, kan je het beter bij jezelf houden. Voel meteen het verschil wanneer je zou zeggen “ik vind het superfijn om met jou in de auto te zitten en te praten, het doet me echt deugd wanneer we dat doen” of “ik geniet echt wanneer ik zonder smartphone kan connecten met jou, zoals nu in de auto”. Voel je hoe dat anders landt?
Allemaal goed en wel, zo’n verbindende communicatie -zo heet dat dan- lukt je niet wanneer je op frustratielevel zit. Indien je je te gefrustreerd voelt, houd dan het gesprek wanneer de situatie voorbij is. Soms werkt dat beter omdat je niet én in de beleving zit én de communicatie wil voeren.
Your golden communication nuggets op een maandagochtend. Je vous en prie.
Verder met dopamine en gevatte bemerkingen van mijn vriend.
De inzichtelijke
“Wat ga je doen wanneer je niks meer op te rommelen hebt?” Bij ons zouden ze zeggen: “oela, dikken bal”. Ik voel twee perspectieven:
Is dit weekend een gevolg geweest van de uiting van de beschikbaarheid aan mentale ruimte en tijd? Was het een soort roaring twenties vibe vol enthousiasme omdat de schermtijd met haar bijhorende shit rond de huidige maatschappij mij niet langer gegijzeld hield? Ik herinner me goed in de eerste lockdown dat ik eerst twee weken crashte van vermoeidheid en dan ineens barstte van levensenergie omdat er eindelijk nog een ruimte was door het wegvallen van alle afspraken en sociale opties. Was dit de digitale variant?
Of was ik zo onrustig in dat quick fix dopamine tekort, dat ik de leegte vulde met bezig zijn als afleiding? Wat als ik inderdaad rond was met de taken? Wat als ik gewoon met mezelf zou zitten?
Ik besloot lekker na te genieten van een zalig weekend en de pin points van Vince mee te nemen in de volgende dagen.
Één kopje koffie
Een liedje met serieus jeugdsentiment. Eighties kids will know.
Ik heb gisteren de lekkere wijn, de zoetigheden en brol laten passeren. Ik heb vers gegeten, lekker voedend en verzadigend. Voortschrijdend inzicht, heet dat dan.
Wat me deze keer opviel waren de sloten koffie die ik er door joeg. Heerlijke, verse filterkoffie die naar kaneel rook. Koffie is echt een fantastisch mooi product. Maar mannekes, ik heb minstens vier keer zoveel gedronken dan normaal. Is dit ook nog een stiekeme dopamine rush? Wees maar zeker.
Cafeïne stimuleert adrenaline en deze laatste stimuleert dan weer de aanmaak van dopamine. Koffie stond niet expliciet in de dopamine lijst maar valt wellicht onder drugs I guess. Ik kon het weten, sterker nog: ik weet dit als experte in hormonen. En toch moet je soms dingen zelf ervaren en voelen vooraleer je echt de link legt.
De chicorei is van stal gehaald en vandaag neem ik weer de inzichten van de vorige dagen mee. Vanavond check ik in met mezelf want ik ben al twee dagen laat gaan slapen, terwijl ik een slaapfanaat ben. Even voelen of de volle maan er voor iets tussen zit, of eerder de onrust rond dopamine.
Je leest er morgen alles over in de Gazzetta Della Sassy.
Sandra