Dopamine fasting challenge
Vrijdag besloot ik mee te doen aan een dopamine fasting challenge. Ik was al enkele maanden aan het bedenken dat ik te vaak naar mijn smartphone greep, ten koste van creativiteit en productiviteit.
Een stevig postpartum les
Ik heb eindeloze lessen geleerd sinds Olivia geboren is. Een overwachte is eentje over mijn smartphonegebruik. Wanneer je slaaptekort opbouwt in combinatie met een volledige nieuw leven waar amper een kwartier per dag tijd is voor jezelf, gooi je jezelf in de eerste beste oplossing die je meeneemt in afleiding en zogezegde me-time. Je kruipt letterlijk in je bubbel en da’s dan jouw momentje. Alsof je je verstopt op het toilet, maar dan digitaal of zo. Mijn brein is effe van mij. Je claimt de rest al baby, deze neem ik nu even terug. Het is letterlijk sterker dan jezelf. Je lichaam is een powerhouse en wanneer je het niet voldoende respecteert, neemt het het stuur van je over.
Ook hier wordt de kracht van hormonen duidelijk: als je even niet oplet, gaan je drijfveren met je aan de haal. Ze gaan met jou aan de haal omdat je lichaam in disbalans is. Je slaat door in het zoeken naar die kick of rush (hallo endorfines) en je lichaam probeert naarstig de balans in je hormonen te herstellen.
Onbewuste prepping?
Zoals het universum steeds weer ondersteunt, had ik de dagen voor de challenge fundamenten gelegd voor een idee rond fasting, ondanks er nog geen sprake was van enige onthouding:
Ik had mijn zus gezelschapsspelen laten optrommelen terwijl ik echt nooit speel.
Ik had Yule voorbereidingen getroffen en ik wist dat ik ruimte nodig had om bewust bezig te zijn met de meer yin energie van december: terugtrekken, reflecteren, afsluiten, vieren en op adem komen van het intense jaar. Mijn handboek en werkboek Yuletijd kwamen donderdagnamiddag aan en ik wist dat ik spontaan onvoldoende ruimte ging maken om rustig dat boek te lezen en elke dag mijn oefeningen in te vullen. Ik voelde in alles dat ik dagelijks mijn tijd aan het verspelen was online.
En net dan komt de dopamine challenge voorbij. Vijf dagen. De rol van dopamine erkennen maar vooral voelen. Dopamine is een sterke neurotransmitter die als het beloningssysteem in je brein werkt. Het zorgt voor voldoening en creëert patronen zodat je die beloning steeds weer gaat opzoeken. De digitale wereld en de constante beschikbaarheid van prikkels en voeding zorgen ervoor dat je in no time constant beloningen kan bijeen rakelen. Verslaving loert om de hoek. Aangezien ik bewust met de Yule tijd wou bezig zijn, geschiedde zo mijn spontane inschrijving.
Dag één
Wie terug een normale relatie met dopamine wil opbouwen, schrapt
social media, nieuws, tv, radio, podcasts, muziek
fastfood, alcohol, roken, drugs
en ik vergeet wellicht nog elementen
Je kan je inbeelden: dit is pittig. “Voor mij is de belangrijkste insteek het digitale luik”, zei ik zaterdag tijdens de eerste uren fasting tegen Vince. En ja hoor, ik heb een zalige dag gehad. We zijn naar een babywinkel aan de andere kant van het land geweest met Olivia, we hebben veel gepraat de hele dag door, we zijn naar onze favoriete bar geweest en ’s avonds hebben we drie ronden Trivial Pursuit gespeeld. Om 20u30 ben ik knuffelend met Vince in slaap gevallen in de zetel. Waarop mijn kolf alarm ons uit onze diepe slaap rukte. Heel soms verwens ik die melkborsten van mij. Vaker dan ik denk, als ik echt heel eerlijk ben.
Ook ’s nachts tijdens mijn kolfsessie laat ik mijn smartphone liggen. Ik leg kussens onder mijn hoofd en slaap verder tijdens het kolven. Mijn toestel valt automatisch stil na de juiste tijd dus geen risico op dramatische anekdotes. Zalig ding dat kolftoestel.
We zijn nu zaterdag 9u35, ik zit 33u in de challenge en ik realiseer mij drie zaken die maakten dat ik in mijn pen kroop.
Digitale fasting of dopamine fasting?
Ik heb geen issue met fastfood, alcohol, roken of drugs. Makkie dus. En toch heb ik vandaag een fysieke hangover. Gisteren ben ik losgegaan bij een goeie bakker met pateekes en koffiekoeken (botercrème tot het mijn oren uitkwam). Erna heb ik een chai latte gedronken. Dan ben ik naar de supermarkt gegaan voor verse ovenhapjes (it’s the season and I love them) en vreemd genoeg gooide ik er een lasagne van Come a Casa bovenop. Voeding vol vol e-nummers, gluten, suikers, zuivel - alles wat ik niet kan verteren. Ik heb ook -en dat is maanden geleden- een glas heerlijke witte wijn gedronken. Niets mis mee, maar het geheel aan beslissingen is opvallend. Mijn hoofd is vandaag een grote brainfog. Is het door de dopamine detox of door de voeding die mij niet dient…Which brings me to the following…
Zou het kunnen dat in die dopamine drop, waarbij ik geen prikkels meer binnenkreeg en geen snelle content meer kon vreten, ik zwaar begon te compenseren? Ik heb me echt compleet laten gaan gisteren. Soms voelde het alsof ik geen controle had of dat ik mij beloonde voor iets. Misschien is het zelfs zo dat ik bepaalde gevoelens niet wou voelen, die ik snel invulde met eten en drank? Het is zó opvallend dat ik niet anders kan dan het mee te nemen in mijn analyse en ervaring de komende dagen.
Je brein is een stiekemerd
Ik merkte het deze ochtend: ik was alles aan het doen om toch stiekem dopamine shots binnen te krijgen. Ik “antwoordde openstaande berichten zodat de mensen niet zonder antwoord bleven”. Ik “postte snel iets op IG zonder op IG te scrollen”. Ik postte dan nog eens op IG een foto van mijn nieuwe kapsel (er is meer dan tien centimeter bagage weggeknipt - hello fresh cleaned up Sandra who dis), alsof ik een lijntje uitgooide om te lezen of er mensen zouden reageren. Ik ben echt blij ben met mijn kapsel, extra input is overbodig. En toch, somehow werkt de anticipatie op reacties like a charm. Kan het zijn dat ik dit gepost heb omdat de drang naar snelle voldoening groot was? Ik voel het zo aan, alsof ik niet anders kon dan dat posten. En het was heel confronterend om dat te voelen.
Terwijl ik dit schrijf voel ik ook schaamte. Schaamte omdat ik schijnbaar leef op complimenten of feedback, op social media dan nog wel - Sandra toch. Ben ik hier nu bijna veertig jaar voor geworden? Ik leg de schaamte even opzij en probeer de silver lining te vinden in die gekke drang: mensen zijn gemaakt om waardering te vinden bij mekaar. De vraag is: welke vorm gaan we nastreven en hoe vullen we die waardering in.
Een extra dopamine valkuil
Als online onderneemster is een dopamine fasting een gek gegeven, sowieso is balans onmogelijk. Mensen die claimen dat je alles op voorhand kan inplannen: I call bullshit. Want om echt relaties te leggen online, moet er interactie zijn. Je kan een deel voorbereiden maar net in de interacties ligt de magie met je volgers en je klanten. Dus hoe kan je elke dag posts maken en niet zelf online inchecken? No m’am, ik geloof er niet in. En dat maakt het hele dopamine verhaal bijzonder moeilijk.
Ik ga rustig dag twee in en ik laat dit allemaal bezinken. Ik probeer me te focussen op huishouden, voor Olivia zorgen en Yule voorbereiden. En ik houd mijn hart vast voor morgen - want dan is het geen gezinnetjestijd en moet ik ineens die digitale wereld in.
Geniet van je zondag!
Sandra